Δεκαπενταυγουστιάτικες αποδράσεις…

Μέσα σε ρυθμούς της καλοκαιρινής ραστώνης, σε φάσεις και αντιφάσεις που μας πλακώνουν και μας καταλαμβάνει αμόκ απόδρασης από την πληκτική και ανιαρή ρουτίνα της καθημερινότητας, το πρόσωπο της Παναγίας ξεπροβάλλει σε μια άλλη διάσταση. Εκεί όπου η λύπη μετατρέπεται σε χαρά και ο θάνατος νοηματοδοτείται από τη ζωή. Εκεί όπου το λογικό προσλαμβάνεται από το υπέρλογο για να αποψιλώνεται από το παράλογο… Πραγματικά, μέσα από το «πάσχα του καλοκαιριού», όπως συνηθίζουμε να το ονομάζουμε, αναδύεται ένας αλλιώτικος σταθμός. Πολύ πιο αυθεντικός, πιο αληθινός. Το μεγαλείο και η αρχοντιά του απογειώνουν σε ύψη δυσθεώρητα. Παραπέμπουν στην ασφαλή σκέπη και προστασία μιας μεγάλης μάνας, με ανοικτές τις αγκάλες. Που αφήνουν χώρο για όλους. Χωρίς προϋποθέσεις και αποκλεισμούς. Ρυμουλκούν σ’ ένα πλούτο στους ορίζοντες των πιο συναρπαστικών κατακτήσεων.

Το νήμα της εορτή που τόσο όμορφα ξετυλίγει η Εκκλησία, μας σπρώχνει να ατενίσουμε το ιερό πρόσωπο της μεγάλης Μάνας του κόσμου. Εκείνο που ευλαβούμαστε σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Ιδιαίτερα σε ώρες δύσκολες και σε καιρούς χαλεπούς. Επικαλούμαστε τη βοήθειά της. Τη νιώθουμε μητέρα μας. ‘Ολοι σχεδόν έχουν κάτι να πουν για την αγάπη, τη συμπαράσταση και τη στοργή της, σε στιγμές που αντίδοτο στον πόνο φαντάζει μόνο το βάλσαμο της παρηγοριάς και της ελπίδας. Η επίκληση που κυριαρχεί όσο τίποτε άλλο είναι: «βοήθα Παναγία μου». Αυτή η εμπειρία, ατομική και συλλογική, αλλά και η εσωτερική πληροφορία που διαπερνά ευαίσθητες χορδές κάθε ψυχής, δείχνει πόσο στερεωμένη μέσα μας είναι η αγάπη για τη Θεοτόκο, την Παναγία μας. Είναι σύμφυτη με την ίδια την ύπαρξή μας.

Τιμούμε τις μέρες αυτές το πρόσωπο της Παναγίας. Σ’ αυτό αποκαλύπτεται η πραγματική έννοια της ομορφιάς και της ωραιότητας. Σε όλο το βάθος και το πλάτος της ζωής. Αναδύεται ένα ανεπανάληπτο μεγαλείο ζωής. Εκεί που ο άνθρωπος καταξιώνεται ως πρόσωπο, με την ανεκτίμητη αξία του και την ατίμητη αρχοντιά του. Και ακριβώς, η Παναγία είναι και από αυτή την άποψη η μεγάλη μάνα: στις αγκάλες που ανοίγονται μέσα από την παρουσία της, μπορεί ν’ αναπαύεται ο άνθρωπος νιώθοντας την ωραιότητα της ζωής. Μακριά από όλα εκείνα τα αποστήματα που του ενσταλάζουν μέσα από την καθημερινότητα βιώματα ενός κόσμου απάνθρωπου, με έντονα τα σημάδια της ασχήμιας και της τραγικότητας, της κόπωσης και του θανάτου.

«Αγνή Παρθένε Δέσποινα.. Με αυτό τον τρόπο απευθυνόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο. Αγνότητα δεν είναι έννοια επιφανειακή. Είναι πρώτα απ’ όλα η καθαρότητα της καρδιάς για να έχει κάποιος καθαρή θέαση του κόσμου. Να βλέπει τον κάθε άνθρωπο ως πρόσωπο και όχι ως μέσο ικανοποίησης εγωιστικών προθέσεων και διαθέσεων. Αγνότητα, βγαλμένη μέσα από το πρόσωπο της Παναγίας, σημαίνει την καθαρή ματιά από μια καθαρή καρδιά. Στην προοπτική εκείνη που μπορεί να σφυρηλατηθεί μια αληθινή κοινωνία προσώπων που εμπειρικά όσο την κυνηγούμε σήμερα τόσο άπιαστη και απομακρυσμένη πραγματικότητα γίνεται.

Η μεγάλη εορτή υψώνεται σήμερα σαν μια πρόκληση για να αποδράσουμε από όλα εκείνα τα γρανάζια που μας προκαλούν πλήξη και ανία και να ψηλαφήσουμε τροχιές αναζήτησης του αυθεντικού προσώπου, που αποκαλύπτεται αληθινά στο μεγαλείο της Παναγίας.

Χριστάκη Ευσταθίου, Θεολόγου Εκπαιδευτικού