Η ορθόδοξη άποψη για τη χαρά

π. Δημήτριος Κωστόπουλος

Ασφαλώς «κομίζω γλαύκα εις Αθήνας», κατά τον γνωστό αρχαίο λόγο, λέγοντας ότι αυτό, που όλοι οι άνθρωποι κυρίως αναζητούν και για το οποίο διψούν στην ζωή τους, είναι η χαρά.

Σ\’ αυτήν την πανανθρώπινη δίψα για χαρά «ποντάρουν» όλοι οι επιχειρηματίες της γης και διαφημίζουν τα προϊόντα τους (ακόμη και τις οδοντόκρεμες) ως πηγή χαράς!

Στην ίδια δίψα «ποντάρουν» και οι διάφοροι «Μεσσίες» και επίδοξοι «Σωτήρες» του κόσμου υποσχόμενοι στα υποψήφια θύματα τους λύση των προβλημάτων τους, έτσι ώστε να απολαμβάνουν ανεμπόδιστη τη χαρά στην ζωή! Θαυμάσιο δόλωμα στ\’ αλήθεια!

Φυσικά η δίψα του ανθρώπου για χαρά είναι κατά πάντα φυσιολογική και νόμιμη, αφού και ο ίδιος ο Δημιουργός Θεός τον έβαλε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του «ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (Γεν, B΄ 15). Η απόλαυση, επομένως, εκ μέρους του ανθρώπου «του παραδείσου της τρυφής» και άρα της χαράς ήταν εξ αρχής το θέλημα του Θεού. Η πτώση όμως του πρώτου ανθρώπου είχε ως συνέπεια την απώλεια του «παραδείσου της τρυφής» και φυσικά της χαράς, αλλά και τη σύγχυση γύρο από το μεγάλο θέμα αυτό της χαράς.

Ο μεταπτωτικός άνθρωπος αναζητούσε με λαχτάρα την χαρά, αλλά δεν κατόρθωνε να την βρει, μη γνωρίζοντας που αυτή υπάρχει, αλλά και τί ακριβώς είναι στ\’ αλήθεια η χαρά. Ήλθε όμως «ὁ Θεός ἐν σαρκί» και ξανάφερε τη χαρά στη ζωή του ανθρώπου· και κάτι παραπάνω: «τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς»!

To τραγικό είναι ότι, για όσους δεν έχουν αποδεχθεί συνειδητά την εκ της θείας ενανθρωπήσεως Χάρη, το πρόβλημα της χαράς παραμένει άλυτο, αναπάντητο, ανούσιο και μάταιο. Και λέω «δεν έχουν αποδεχθεί συνειδητά» εννοώντας όχι μόνο τους μη χριστιανούς ή τους ετερόδοξους χριστιανούς, αλλά – δυστυχώς – και πολλούς ορθοδόξους χριστιανούς, οι οποίοι, έχουν μεν βαπτισθεί στην ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά δεν βιώνουν συνειδητά την εν Χριστώ κοινωνία, έτσι ώστε να μην διαφέρουν τελικώς από τους άθεους, τους αλλόθρησκους ή τους ετερόδοξους.

Αυτό το τραγικό φαινόμενο εκμεταλλεύονται «οι έμποροι» της χαράς και «πωλούν χαρά», που δήθεν υπάρχει στο κακόγουστο βιβλίο, στο φθηνό θέαμα, στην ξέφρενη διασκέδαση, στο ευτελές τραγούδι, στο τυχαίο ή και αγοραίο σεξ και – το φοβερότερο και καταστροφικότερο – στα ναρκωτικά και μάλιστα στα «ψυχοναρκωτικά» της Αστρολογίας, του Πνευματισμού, του Γκουρουϊσμού, του Σατανισμού κλπ. κλπ. «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός»!

Στο σημείο αυτό γεννάται το ερώτημα : «Γιατί, ενώ εδώ και 2000 χιλιάδες χρόνια ακούσθηκε το ευαγγελικό μήνυμα «ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ…!» (Λουκ. B΄ 10), οι σύγχρονοι άνθρωποι ακόμη ψάχνουν για χαρά; Υπάρχει ή δεν υπάρχει σ\’ αυτή τη ζωή χαρά; Και, αν υπάρχει, πού είναι και ποιά είναι;

Για να δοθεί απάντηση στα ερωτήματα αυτά, πρέπει να επισημάνουμε εξ αρχής, ότι η σύγχυση που επικρατεί γύρω από το θέμα αυτό και τα ερωτήματα που προκύπτουν, οφείλονται στο ότι ο κόσμος νομίζει ότι η χαρά είναι μία και μοναδική. Έτσι τη στιγμή που νομίζει κάποιος ότι βρήκε τη χαρά, διαπιστώνει ότι πάλι μένει ανικανοποίητος και η δίψα του δεν σβήνει.

Η αλήθεια είναι όμως ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη χαράς. Έχοντας γνώση των τριών αυτών ειδών χαράς μπορεί κανείς να απαλλαγεί από τη σύγχυση, να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα και να κορέσει τη δίψα του.

Ας γνωρίσωμε, λοιπόν, μαζί αυτά τα είδη της χαράς, ώστε να κατανοήσωμε και πού θα την βρούμε και πώς θα την κάνωμε κτήμα μας.

 Μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Πρώτη δημοσίευση στην ιστοσελίδα 6 Νοεμβρίου 2009