Χαλιά απλωμένα και τα μαύρα χάλια μας
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Δεν του κατήλθε εξ ουρανού ούτε είναι παραμυθάς. Έτυχε σε φίλο του και το αναγράφει στο Φιλελεύθερο της 24 Οκτωβρίου: Η σκηνή στο κτηματολόγιο. Γυναίκα πλησιάζει τον πολίτη, τον ρωτά αν είναι πρόσφυγας, και με πεντακόσια ευρώ του υπόσχεται να του βρει τουρκοκύπριο δικηγόρο, για να καταφύγει στο παράνομο δικαστήριο της κατοχικής Τουρκίας, και να ζητήσει αποζημίωση για την περιουσία του, δηλαδή να ξεπουλήσει την περιουσία του στην Τουρκία. Η κυρία θα πάρει και 1% από τα αργύρια που θα εισπράξει ο πρόσφυγας. Προς τιμήν του αρνείται, απορρίπτει μετά βδελυγμίας.
Το αυτό σε φίλο. Υπάλληλος του κτηματολογίου ωρύεται ενώπιον των συναδέλφων της: « Ο κύριος δεν κατέφυγε ακόμα στο δικαστήριο να δώσει την περιουσία του. Δεν το καταλαβαίνει ότι σε λίγο τελειώνουν οι προθεσμίες και θα τα χάσει όλα;» Ο κύριος αξιοπρεπέστατα αρνείται την εξυπηρέτηση. Όταν όμως κινείται προς την έξοδο, η υπάλληλος τον πλησιάζει, του δίνει την κάρτα δικηγόρου, είναι καλό παιδί, θα σας εξυπηρετήσει και με λίγα λεφτά, σκεφτείτε το.
Αυτά εν Κύπρω σαράντα χρόνια μετά την εισβολή. Οι καταφυγόντες στο δικαστήριο ή καταφευξόμενοι έχουν και τη δικαιολογία και τη δυνατή φωνή: « Μας εγκατέλειψε η κυβέρνηση η μια μετά την άλλη.» Ορθόν. Ορθότατον.
Αποδεκτόν. Στο τέλος καμιά κυβέρνηση δεν έλαβε στα σοβαρά το προσφυγικό, την ισότητα των πολιτών. Όπου έπεσε η φωτιά, έκαψε. Οι καμένοι ας τη σβήσουν μόνοι. Και αναλαμβάνει ο καθένας να λύσει τα οικονομικά του προβλήματα καταφεύγοντας. Δεν υπάρχουν εδώ κόκκινες γραμμές, «Ξεπούλημα της πατρίδας ισοδυναμεί με προδοσία». Κι αφού δεν υπάρχει αυτή η κόκκινη γραμμή επίσημα και αφέθηκε στις συνειδήσεις των πολιτών να πράττουν κατά το δοκούν, ιδού και το αποτέλεσμα του ξεπουλήματος 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ιδού και η συναντίληψη των λοιπών: «Κι εγώ στη θέση του αυτό θα έκαμνα», και επικροτούν αρκετοί. Τους καταλαβαίνουν, λένε, πλην εμού και πολλών ευτυχώς άλλων. Ίσως μάλιστα και να συμφέρει στους κυβερνώντες ή προπάντων στους τέως κυβερνήσαντες. Ξεπουλώντας τις περιουσίες, λύεται το εδαφικό χωρίς να ακούν οι κυβερνήτες και τα κόμματά τους τα εξ αμάξης. «Οι πολίτες αποφάσισαν.»
Κάτι παρόμοιο και με την είσοδο στα κατεχόμενα: « Δεν αναγνωρίζουν οι πολίτες κράτη.» Το ίδιο το κράτος αδυνατεί, αμέτοχος θεατής των γιγνομένων , αναμένει από τους πολίτες να λύσουν το κυπριακό. Η ως τώρα πορεία των πραγμάτων αυτό διακηρύσσει. Οι ανεύθυνες κυβερνήσεις αναθέτουν στους πολίτες ή επιτρέπουν το ελεύθερο στο ξεπούλημα, στην είσοδο στα κατεχόμενα, στα ταξίδια μέσω αεροδρομίου Τύμπου. Τώρα τελευταία ακούστηκαν από το στόμα του Προέδρου παραινέσεις για να σταματήσει το ξεπούλημα. Ίδωμεν. Θα υπάρξει αποτέλεσμα;
Στο μεταξύ η γη μας βγαίνει στο σφυρί, το ψευδοκράτος αναβαθμίζεται, η Τουρκία ετοιμάζει μπόγους για Ευρώπη να την εκτουρκίσει, ο Έρογλου παριστάνει πρόεδρο συνιστώντος και ο εκπρόσωπός του στις συνομιλίες θα παρουσιαστεί στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας την ίδια ώρα, την ίδια μέρα με το δικό μας στο Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας. Κόκκινα χαλιά στο δήθεν προεδρικό του Έρογλου, μαύρα χάλια στην ημέτερη Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτή όμως μόνο μας απέμεινε και η σωτηρία της με δόντια και με νύχια δεν είναι λόγια, είναι υποχρέωση ζωής. Η σταυροφορία για τη σωτηρία του τόπου αναμένεται ακόμα να αρχίσει.
