«Δακρυόεν γελάν» (Στέλιου Παπαντωνίου)

Δακρυόεν γελάν, λέει ο παππούς μας ο Όμηρος. Αυτό πάθαμε παρακολουθώντας σας στο δελτίο ειδήσεων, να ενθουσιάζεστε και να εγείρεστε από τη θέση σας, να χειροκροτείτε και να επαίρεστε, να τανύζετε τα χέρια και να μην  κρύβετε τη χαρά σας. Δακρυσμένοι γελούσαμε για τη συμπεριφορά. Νικήσατε τον εθνικισμό και την ελληνολατρία. Αποδείξατε πως πρώτα για  το Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου ήταν όλος όλος εκείνος ο στόχος της χρονιάς. Και δεύτερο για τους άλλους. Αφού οι Τούρκοι λεν πως δε θα συζήσουμε στην κατεχόμενη γη μας. Εκείνοι αλλιώς εννοούν τη διζωνική:  εμείς να μην δικαιούμαστε στα σπίτια μας, αλλά αυτοί κι από κει κι από δω. Και γι’ αυτό λοιπόν ο στόχος: προετοιμάζει τους εδώ να δεχτούν τους από κει κι από δω!

Με τους ζορνέδες και τα τουμπελέκια λοιπόν στη σκηνή του Ελληνικού Γυμνασίου, με τόσους υψηλούς προσκεκλημένους, κατατρόπωσε ο στόχος της σχολικής χρονιάς την ελληνική παιδεία και ανύψωσε στα βάθρα ποιαν;  Γιά να δούμε!

Τα παιδιά τραγούδησαν ελληνοτουρκικά, απάγγειλαν τουρκοελληνικά, το υπουργείο της ελληνικής παιδείας αυτού του τόπου κατήγαγε νίκην μεγάλην επί της ελληνικής παιδείας που θεωρείται οπισθοδρομικότητα. Και προπάντων ανέδειξε τα πρωτοπαλίκαρα της νίκης.

Κι εμείς κάνουμε ό, τι λέει ο Όμηρος: δακρύζουμε γελώντας σαν σας βλέπουμε. Γιατί άλλα μάθαμε ως τώρα να διδάσκουμε. Άλλα διδάξαμε, με άλλα μεγαλώσαμε, με δασκάλους Έλληνες, κι ελληνικά διδάξαμε τα παιδιά μας να συμπεριφέρονται, δηλαδή ελεύθερα.

Και για να τα πούμε και λίγο αριστοτελικά: « ἔστι δὲ φρόνησις μὲν ἀρετὴ τοῦ λογιστικοῦ, παρασκευαστικὴ τῶν πρὸς εὐδαιμονίαν συντεινόντων.»  Η φρόνηση είναι αρετή του λογικού και οδηγεί σ’ αυτά που συμβάλλουν στην ευδαιμονία, στην ευτυχία. Κι αν ανατρέξετε στον Θουκυδίδη, τον θυμάστε βέβαια, μας λέει στον Επιτάφιο πως ευδαιμονία είναι η ελευθερία. «Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον». Ποια ελευθερία λοιπόν διδάξατε στα παιδιά στη μαρτυρική Καρπασία, που αυτά ξέρουν καλύτερα από σας τι είναι λευτεριά, αφού ζουν στη σκλαβιά; Ποια παραποιητικά μηνύματα στέλλατε και στα παιδιά εκεί και στους δασκάλους και στους απανταχού Έλληνες;

Και λέει ακόμα ο Αριστοτέλης : «παρέπεται δὲ τῇ σωφροσύνῃ εὐταξία, κοσμιότης, αἰδώς, εὐλάβεια.» Ήταν κοσμιότητα να βρίσκεστε εκεί; Ήταν ένδειξη της ντροπής που έπρεπε να νιώθετε σαν έπαιζαν στη σκηνή ελληνικού σχολείου οι Τούρκοι ζορνάδες και νταούλια; ‘Ηταν αιδώς και κοσμιότης και ευλάβεια η παρουσία σας εκεί; Και παρακάτω ο Αριστοτέλης -αφού δεν αρνιέστε πως είστε δάσκαλοι: « δικαιοσύνης δε…το σώζειν τὰ πάτρια ἔθη καὶ τὰ νόμιμα, καὶ τὸ σώζειν τοὺς γεγραμμένους νόμους… ἔστι δὲ πρώτη τῶν δικαιοσυνῶν  πρὸς τοὺς θεούς, εἶτα πρὸς δαίμονας, εἶτα πρὸς πατρίδα».

Πώς σώσατε τα πάτρια έθη συναγελαζόμενοι με τους κατακτητές; Πώς σώσατε τους γεγραμμένους νόμους, αφού για να παρακολουθήσετε αυτή την εκδήλωση, δείξατε ταυτότητες και υποταχτήκατε στην παρανομία του δυνάστη; Πώς αποδώσατε δικαιοσύνη στην πατρίδα, όταν εκεί βρίσκονται άνθρωποι βασανισμένοι τόσα χρόνια, εγκλωβισμένοι στην ίδια την πατρίδα τους, που έζησαν και ζουν κάτω από την πιο αποτρόπαιη σκλαβιά σε εικοστό πρώτο αιώνα, που υπέστησαν διώξεις και εκδιώξεις;

Τυφλοί και κωφοί, αμνήμονες, δε θυμάστε τι σημαίνει καν εγκλωβισμένος. Εκτός αν θέλετε να αποδείξετε πως δεν υπάρχουν! Και δυστυχώς, για όσους δε θυμούνται την εισβολή και κατοχή, ιστορία δεν υπάρχει. Κι η Ιστορία αργά γρήγορα τιμωρεί για τα αποτρόπαια.

Στέλιου Παπαντωνίου, φιλολόγου