Μνήμη του Αγίου Νικήτα του Γότθου (15 Σεπτεμβρίου)

Σήμερα, η Εκκλησία μαζί με τον αναστάσιμο χαρακτήρα των ύμνων διαρκούσης της εορτής του Σταυρού, τιμά τη μνήμη των Μαρτύρων Βυζαντινού, Μαξίμου, Νικήτα του Γότθου και των συν αυτώ, και του Νεομάρτυρος Ιωάννου του Κρητός (†1811).

Ο Νικήτας γεννήθηκε από γονείς ευγενείς και πλουσίους. Από παιδί διδάχτηκε τη χριστιανική πίστη από τον επίσκοπο Θεόφιλο, η οποία τον βοήθησε να διαμορφώσει σταθερή και ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με σωφροσύνη και υπακοή στο θέλημα του Θεού, όπως βιώνεται μέσα στο Ιερό Ευαγγέλιο.

Ανέπτυξε πλούσια πνευματική δράση και διάδωσε με πολύ ζήλο και διάκριση τη διδασκαλία του αναστημένου Ιησού Χριστού.

Για την εργατικότητά του, συνελήφθη από τον ηγεμόνα Αθανάσιο, ο οποίος προσπάθησε να τον μεταπείσει να πιστεύει στον Τριαδικό Θεό. Ο Νικήτας δε δείλιασε και, πεπληρωμένος από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, ομολόγησε ότι ήταν χριστιανός. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και, με αλαζονεία, διέταξε να τον βασανίσουν με ποικίλους τρόπους, μέχρι το φρικτό θάνατο. Το σώμα του όμως έμεινε ανέπαφο από τις φλόγες, κι έτσι το πήρε κάποιος χριστιανός και το διαφύλαξε σε θήκη, με επίγνωση ότι ο άνθρωπος εξαγιάζεται ως ψυχοσωματική οντότητα, γιατί «το σώμα μας είναι ναός ψυχής και η ψυχή ναός του Αγίου Πνεύματος» (Σερβίας Παύλος). 

Η αγαθή διάθεση του ανθρώπου, η διακριτική και μυαλωμένη σχέση με την Εκκλησία και τον κόσμο, καθώς και η θυσιαστική πορεία στο βίο του, ανταμείβεται από το Θεό με τρόπο θαυμαστό και ωφέλιμο πέρα από τα όρια του πεπερασμένου ανθρώπου.

Διερωτάται κανείς ποιο είναι το μυστικό των Αγίων; Το μέγεθος της σταυρικής θυσίας του Θεανθρώπου Λυτρωτή, ο οποίος ανέδειξε το ξύλο του σταυρού σε ζωηφόρο φυτό, από τιμωρία και κατάρα σε ευλογία και δύναμη Θεού «Ὅπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλος, δόξα Μαρτύρων Ὁσίων, ὡς ἀληθῶς ἐγκαλλώπισμα, λιμὴν σωτηρίας».

Η σταυρική θυσία του Κυρίου, εκτός του ότι προσέφερε τη σωτηρία σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αγίασε τον ίδιο τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέτρεψε από σύμβολο καταδίκης, κυριολεκτικά κατάρας, σε αφορμή χαράς και καύχησης εν Κυρίω και προμήνυμα της Αναστάσεως.

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου