Πατριαρχική λειτουργία Θεοφανείων απο τον Πάνσεπτο Πατριαρχικό ναό Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι (6 Ιανουαρίου 2020)

Κύπριος χειροτονήθηκε από τον Οικ.Πατριάρχη

Γεγονός με εξέχουσα σημασία για τις σχέσεις της Εκκλησίας Κύπρου με την Πρωτόθρονη Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως αποτέλεσε η χειροτονία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο σε πρεσβύτερο του διακόνου Γεώργιου Χριστοδούλου , δρος. Θεολογίας από την Γιαλούσα. Ο π. Γεώργιος χειροτονήθηκε διάκονος από τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, στις 30.11. 2019. Ο Μακαριότατος με επιστολή παρακάλεσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη για την εις πρεσβύτερο χειροτονία.
Αυτή έγινε εν πληθούσει εκκλησία κατά την Θεία Λειτουργία της εορτής των Θεοφανείων στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι. Για την χειροτονία ταξίδεψαν στην Πόλη περίπου 80 άτομα από την Κύπρο.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχη προέστη της Θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων των Μητροπολιτών Φιλαδελφείας Μελίτωνος, Μύρων Χρυσοστόμου, Λβιβ Μακαρίου, Ικονίου Θεολήπτου, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στεφάνου, Κυρηνείας Χρυσοστόμου, Κυδωνιών Αθηναγόρα και Αδριανουπόλεως Αμφιλοχίου.

Πριν από τη χειροτονία, ο Παναγιώτατος, τόνισε ότι ο π. Γεώργιος είναι “σαρξ εκ της σαρκός της Μεγαλονήσου, γόνος της ιστορικής Καρπασίας, αφοσιωμένον και ευσεβόφρον τέκνον της Εκκλησίας της Κύπρου, χειροτονηθείς πρότριτα εις διάκονον υπό του Μακαριωτάτου αδελφού Αρχιεπισκόπου Κύπρου κυρίου Χρυσοστόμου».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του επισήμανε “Σήμερον λαμβάνεις την χάριν του δευτέρου βαθμού της ιερωσύνης συ, διάκονε Γεώργιε, διά να δίδης την καλήν μαρτυρίαν της Ορθοδόξου πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης, εις τον χριστιανικόν ευρωπαικόν νότον, εις την Μεγαλόνησον Κύπρον, και δη εις το σέβασμα και πανίερον προσκύνημα του Αποστόλου Ανδρέου, το οποίον θυσιαστικώς διακονεί από το 1958 ο πατήρ Ζαχαρίας, παρών και συμπανηγυρίζων και συλλειτουργών σήμερον εν Φαναρίω».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης σημείωσε ότι η Η Εκκλησία της Κύπρου ανήκει εις την χορείαν των αρχαίων Εκκλησιών, με εσωτερικήν διοικητικήν αυτοτέλειαν αναγνωρισμένην υπό της Γ´ εν Εφέσω Οικουμενικής Συνόδου (Κανών Η´) και ότι είναι προνόμιο για τον π. Γεώργιο να ανήκει σε αυτή την παλαίφατη Εκκλησία.

“Εις το βορειότατον άκρον της Μεγαλονήσου, εκεί όπου θα φυλάττης τον τόπον και τον τρόπον του βίου της εν Χριστώ ελευθερίας, θα βιώσης έντονον την παρουσίαν του διαφορετικού. Πάντοτε υπήρχον διαφορετικαί θρησκείαι, διαφορετικοί πολιτισμοί. Η μεγάλη πρόκλησις της εποχής μας είναι ο τονισμός της ιδιαιτερότητος μετ᾽ ιδιαιτέρας εμφάσεως και η συμβίωσις των διαφορετικών εις τας συγχρόνους πολυπολιτισμικάς κοινωνίας. Το γεγονός της εγγύτητος των διαφορετικών καλεί ημάς, αφ᾽ ενός εις δημιουργικήν συνάντησιν και εις καλλιτέραν γνώσιν του άλλου, αφ᾽ ετέρου δε επιβάλλει συνεπεστέ-ραν ενασχόλησιν και καλλιέργειαν της ημετέρας ταυτότητος και του πολιτισμού μας”, επεσήμανε ο κ. Βαρθολομαίος.

Στη συνέχεια ο Οικουμενικός Πατριάρχης συμβούλεψε τον π.Γεώργιο:

“Θα διακονής την Εκκλησίαν του Χριστού μέσα εις ένα χώρον με ιδιαιτερότητας και απαιτήσεις, με τα προβλήματά του, αλλά και τας πολλάς ευκαιρίας διά μαρτυρίαν και προσφοράν, πάντοτε με «αγάπην εκ καθαράς καρδίας» (Α´ Τιμ. α´, 5), διηνεκώς ως «Θεού συνεργός», του θέλοντος «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α´ Τιμ. β´, 4). Και θα συναντάς ανθρώπους, οι οποίοι δεν ανήκουν μεν εις την Εκκλησίαν, όμως είναι άνθρωποι θεοφοβούμενοι, ευσεβείς και σέβονται τα προσκυνήματα και τας παραδόσεις μας.

Επίσης, ο κ. Βαρθολομαίος, απευθυνόμενος στον νεοχειροτονηθάντα, μεταξύ άλλων επεσήμανε:

*Να κρατής ανημμένην την κανδήλαν εις το ιερόν ενδιαίτημα του Αποστόλου Ανδρέου, το οποίον θα φυλάσσης και θα διακονής εις το υπόλοιπον της ζωής σου, όπως και ημείς εδώ εις το σταυροαναστάσιμον Φανάριον φυλάσσομεν την ακοίμητον κανδήλαν ύπερθεν του Συνθρόνου, την οποίαν εφύλαξαν οι Πατέρες μας αεί λάμπουσαν και φωταυγή, και θα φυλάσσουν και αι επερ-χόμεναι γενεαί των Ρωμιών».

* ” Θα προσεύχεσαι αδιαλείπτως, όχι εις ένα Θεόν απρόσωπον και «ακίνητον», θεώμενον εκ του μακρόθεν τας περιπετείας του ανθρώπου, αλλά εις τον φιλάνθρωπον Θεόν, τον αεί «υπέρ ημών», ο οποίος ευρίσκεται πλησιέστερον εις ημάς, από όσον ημείς οι ίδιοι εις τον εαυτόν μας.
Η Εκκλησία καλείται εις κάθε εποχήν και υπό πάσαν περίστασιν να είναι «ο κόσμος του κόσμου» (Ωριγένης, ΒΕΠΕΣ 12, 63), η «ωραιοθείσα αγάπη» (Άσμα Ασμάτων ζ´, 7). Ο ιερεύς τελεί την Θείαν Ευχαριστίαν με αναφοράν πάντοτε εις τον Επίσκοπόν του, προσλαμβάνων τα πάντα εν ευχαριστία εκ του Θεού και αναφέρων τα πάντα ευχαριστιακώς εις τον Κύριον. Εις την Θείαν Ευχαριστίαν συμπυκνούται η θεανδρική υπόστασις της Εκκλησίας. Από αυτήν τρέφεται σύνολος η εκκλησιαστική ζωή, εν αυτή αναδεικνύεται ο εσχα-τολογικός και δοξολογικός χαρακτήρ και προσανατολισμός της”.

Ο Παναγιώτατος επεσήμανε ότι η λιπαρά μόρφωση και η παιδεία του π.Γεωργίου, ως θεολόγου και ερευνητού, η ωριμότητα και η σεμνότητά του, η εργατικότητά του και ο ένθεος ζήλος του, η αγάπη του για την Κύπρο, εγγυώνται θεάρεστη και καρποφόρα διακονία. Επίσης , υπογράμμισε :

“Σήμερον που οι περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονται πρωτίστως διά το «αγαπημένον εγώ», διά την αυτοπραγμάτωσιν, όχι εν τη εννοία του πνευματικού προορισμού του ανθρώπου, αλλά της ικανοποιήσεως των ατομικών αναγκών, η οποία συμπορεύεται με το διάχυτον «υπαρξιακόν κενόν», με το λε-γόμενον «τέλος της αιδούς» και την ηθικήν αναρχίαν, με την ταύτισιν της θυσιαστικής αγάπης και της ταπεινοφροσύνης με αδυναμίαν και δουλικότητα, εσύ επιλέγεις το «εν ου εστί χρεία», αφιερούμενος εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου εις τον Κύριον και εις τους αδελφούς. Το είναι του κληρικού είναι δώρον της χάριτος του Θεού, το οποίον ημείς οφείλομεν να προσφέρωμεν εις τον συνάνθρωπον, υπέρ ου Χριστός απέθανε και ανέστη. Όπως λέγει ο Προκάτοχος της ημών Μετριότητος εις τον Αποστολικόν Θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης ο Χρυσόστομος «ου γαρ έστιν ούτως ιερεί πρέπουσα ευ-χή ετέρα, ως των υπέρ των του λαού καλών προ των αυτού, προσιέναι και εντυγχάνειν Θεώ» (PG 62, 491). Η Ορθόδοξος ευσέβεια τιμά ιδιαιτέρως τον ιερέα, τον απλούν και ταπεινόν, τον πράον και φιλάνθρωπον. Δυσκολεύεται να αποδεχθή τον λεγόμενον «εικονικόν ιερέα», με νοοτροπίαν υπαλλήλου, διεκπεραιωτού των τελετουργιών, χωρίς εσωτερικήν σχέσιν με το υψηλόν λει-τούργημά του. Η ζωή του ιερέως οφείλει να είναι αδιάλειπτος σχέσις μετά του Άλλου, του Μεγάλου Αρχιερέως, και μετά των αδελφών. Ιερωσύνη είναι αέναος βίωσις και πραγμάτωσις της διπλής εντολής της αγάπης προς τον Θεόν και της αγάπης προς τον πλησίον”

Στην αντιφώνησή του, ο π.Γεώργιος, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο και τόνισε:
«Υποκλίνομαι εις την αποστολήν της Μητρός Εκκλησίας, ήτις διά δόξης και ατιμίας, διά δυσφημίας και ευφημίας, ιεροεργεί άλλοτε ως αγνοουμένη και άλλοτε ως επιγινωσκομένη, ως αποθνήσκουσα και ιδού ζώσα […] Η ιστορία της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας περικλείει εν εαυτή και τις τρεις διαστάσεις του χρόνου: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Καμία από τις τρεις διατάσεις δεν πρέπει να αγνοηθεί».

Ο νέος πρεσβύτερος κατά την προσλαλιά του προς τον Πατριάρχη χρησιμοποίησε λόγους του μακαριστού Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος κατά την εις πρεσβύτερον χειροτονία του Πατριάρχη (1969).

Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης, οι Αρχιερείς, οι επίσημοι και ο πιστός λαός εν πομπή μετέβησαν στην προκυμαία του Φαναρίου όπου ο Παναγιώτατος προεξήρχε της τελετής του Αγιασμού των υδάτων και της καταδύσεως του Τιμίου Σταυρού στον Κεράτιο Κόλπο.

Στα παγωμένα νερά του, και παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, βούτηξαν περισσότεροι από 20 νέοι από την Πόλη, την Ελλάδα και το εξωτερικό και τον Τίμιο Σταυρό ανέσυρε για τέταρτη φορά ο κ. Νικόλαος Σόλης, από το Αγρίνιο, στον οποίο ο Οικουμενικός Πατριάρχης προσέφερε ως ευλογία χρυσό επιστήθιο σταυρό, ενώ ευλόγησε όλους τους υπόλοιπους κολυμβητές και τους προσέφερε φυλαχτά με την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου.

Πηγή: www.aviketos.com