Η είσοδος μας στον ασκητικό βίο

Η είσοδος μας στον ασκητικό βίο

Δρ. Νίκος Ορφανίδης, φιλόλογος – λογοτέχνης

Σκέφτομαι εκείνο των Γερόντων, πως η Ορθοδοξία είναι εξόχως ασκητική. Έτσι, λοιπόν, εισήλθαμε όλοι εσχάτως στον ασκητικό βίο, με τον εγκλεισμό μας και την απομόνωσή μας και την απομάκρυνσή μας από όλα τα μάταια και τα ψευδή του κόσμου. Έτσι μαθαίνουμε να ζούμε και ασκητικώς και όχι μόνον κοσμικώς. Θυμάμαι, με αφορμή όλα αυτά, κι εκείνα τα αλλοτινά των παιδικών μου χρόνων [στην Κύπρο], με τον κατ’ οίκον περιορισμό, μέρες ολόκληρες, όταν έφταναν τα στρατεύματα των Άγγλων, τα περίπολα κι εκείνο το πρωινό ξύπνημα με τα μεγάφωνα και τον τηλεβόα για κατ’ οίκον περιορισμό. Κέρφιου. Για να ακολουθήσει μυστικώς και διακριτικώς η κοινωνική αλληλεγγύη, η αγωνία για τους αδελφούς μας. Κι η φροντίδα τους.

Έτσι λοιπόν εξαίφνης περήλθαμε κι εμείς, εξήντα χρόνια μετά, στον κατ’ οίκον εγκλεισμό και στην απομόνωσή μας. Ίσως και ξαναβρούμε τον Θεό μας και τον αδελφό μας. Αλλά και τον ξεχασμένο και εγκαταλελειμμένο εαυτό μας, απ’ όλη εκείνη τη μέριμνα του βίου, με την οποία εν αθλιότητι και αγωνιούντες ζούσαμε στην έρημο του κόσμου. Όλη αυτή η κρίση και η αγωνία του αοράτως επερχομένου ή επαπειλουμένου θανάτου, η πανδημία υπό την οποία τελούμε, όλη αυτή η πρωτόγνωρη για τον αιώνα μας εμπειρία μιας πανώλους, σκέφτομαι πως συνιστά την πρόσκληση να επανεξετάσουμε όλες τις προτεραιότητες της ζωής μας.

Να εγκαταλείψουμε τον υπαρξιακό μας διασκορπισμό προς ένα ασκητικό και εγκρατή βίο.

Να οδηγηθούμε, από την φιλαυτία, στην αγάπη του πλησίον μας. Να αποδεχθούμε και να αναδείξουμε τον κοινοτικό μας βίο, ως κοινότητα αγάπης και όχι μίσους. Να αγαπήσουμε τον πάσχοντα αδελφό μας και να τον στηρίξουμε.

Ζούμε επιτέλους ως ασκητές και μοναχοί. Μονάχοι και έγκλειστοι, αποκομμένοι από τον ευρύτερο διασκορπισμό του βίου και όμως επιτέλους κοινωνούντες και επικοινωνούντες. Είναι ώρα να συμπεριφερθούμε ως εκκλησία, ως μυστικός τόπος αγάπης, κοινωνούντες όχι μηχανικώς και από συνήθεια, αλλά ουσιαστικώς. Να προσδώσουμε στο κοινωνείν το οντολογικό του βάρος.

Να μάθουμε να προσευχόμεθα και να ευχόμεθα υπέρ των ασθενούντων και των εν ανάγκη και εν χρεία τελούντων. Όχι μόνον των οικείων και των δικών μας. Αλλά και υπέρ όλων των αδελφών μας. Ακόμη και υπέρ των μισούντων ημάς, για να θυμηθούμε την ευχή της εκκλησίας. Να, ο εν Χριστώ ανθρωπισμός του μοναχού, που έμαθε να ζει εν ασκήσει προσευχόμενος όχι για τον εαυτό του, αλλά πρωτίστως για τους άλλους.

Να αγκαλιάσουμε λοιπόν, τους πάσχοντες. Με διάκριση και διακριτικότητα.

Να προσευχόμαστε γι’ αυτούς και να τους σκεπτόμαστε.

Να επιλέξουμε την κοινή προσευχή, έστω και μακράν των ναών μας.

Σκέφτομαι αυτό του αγίου Πορφυρίου, «Έλα δω, βρε, να σου πω. Κάθε βράδυ, δέκα η ώρα, μέχρι δέκα και τέταρτο, να έρχεσαι νοερά μαζί μου. Όπου κι αν είσαι. Να κάνουμε προσευχή μαζί». Να οι πολλαπλοί τρόποι της αγάπης. Κάθε βράδυ, λοιπόν, εμείς οι Χριστιανοί, να προσευχόμαστε μόνοι και μαζί. Κατά το είσελθε εις το ταμιείον του Κυρίου και προσεύχου. Να οι πολλαπλοί τρόποι του ασκητικού βίου. Ο τρόπος της μοναχικότητος που είναι μια αγκαλιά για τους άλλους. Που δεν τους ξεχνά ούτε τους εγκαταλείπει. Έτσι, λοιπόν, ασκητικώς, να γίνουμε καλύτεροι. Να απανεύρουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Να αγαπήσουμε τον Θεό.