Π. Μόδεστος Παπαχρίστου – ὁ σιωπηλὸς μάρτυς τοῦ Χριστοῦ

Ἀρχιμ. Τριφυλλίου Ὀνησιφόρου

Δὲν μπορῶ νὰ εξαλείψω ἀπὸ τὴ μνήμη μου δύο προσωπικές μου ἐμπειρίες μὲ τὸν ἤδη μακαριστὸ ἀγαπημένο μου π. Μόδεστο.

Ἡ πρώτη, κατὰ τὴν περίοδο τῆς δοκιμῆς μου στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου μὲ τὸν συνεφημέριό του ἀοίδιμο πατέρα Κωνσταντῖνο Μαυροκορδάτο, μοῦ ἀπέστειλαν ἀπὸ κοινοῦ ἐπιστολή, μὲ τὴν ὁποία ἀφενὸς χαίρονταν γιὰ τὴν ἐπιλογή μου, ἀφετέρου μοῦ ἐξέφραζαν ἕνα γλυκόπικρο παράπονο ὅτι δὲν θὰ ἤμουν διάδοχός τους στὸ χωριό, ὅπως ἐπιθυμοῦσαν!

Ἡ δεύτερη, κατὰ τὴν πρώτη μου ἐπίσκεψη στὸ χωριό μας, μετὰ τὴν ἐπιστροφή μου ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου τὸν συνάντησα στὸν δρόμο νὰ ὁδηγεῖ τὸ ἀγαπημένο του τρακτέρ. Καὶ ἀφοῦ σταματήσαμε κι οἱ δυό, ἔκανα τὴν ἀρχὴ λέγοντάς του· Καλημέρα! Κι ἐκεῖνος, τόσο πολὺ εἶχε συγκινηθεῖ καὶ ξεσπάσει σὲ λυγμούς, ὥστε δὲν μπόρεσε νὰ ἀρθρώσει οὔτε λέξη. Αὐτὸ ἀρκοῦσε γιὰ νὰ καταλάβω τὴν καρδιὰ τοῦ πονεμένου πατρὸς Μοδέστου.

Ἄξιους καὶ γνήσιους ἱερεῖς εἴχα τὴν εὐλογία νὰ γνωρίσω καὶ νὰ μαθητεύσω κοντά τους κὶ ἐγώ, κι ὅλοι τους ἦσαν πρότυπα κατὰ τὴν ἐφηβικὴ καὶ μετέπειτα ἡλικία μας· ὁ π. Κωνσταντῖνος Μαυροκορδάτος, ὁ π. Μιχαὴλ Καλλονᾶς καὶ ὁ π. Μόδεστος Παπαχρίστου. Καὶ οἱ τρεῖς τώρα, κύκλῳ τοῦ θυσιαστηρίου, λειτουργοῦν στὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ μακαριστὸς π. Μόδεστος Παπαχρίστου καταγόταν ἀπὸ λευϊτικὴ οἰκογένεια. Ὁ κατὰ σάρκα πατέρας του, ὁ μακαριστὸς Παπα-Χρίστος Ἀναστάση ἦταν ἱερέας στὰ Λατσιά. Ὁ παπποῦς του ἀπὸ τὴ γενιὰ τῆς μητέρας του, ὁ Παπα-Κωνσταντῖνος, ἦταν καὶ αὐτὸς ἱερέας στὸν Ἀναλιόντα. Ὁ π. Μόδεστος εἶδε τὸ φῶς τῆς ζωῆς τὸ 1945. Μετὰ τὸ δημοτικὸ σχολεῖο συνέχισε τὶς σπουδές του στὴν Ἐμπορικὴ Σχολὴ Σαμουήλ. Ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε τὴ φοίτησή του, παρακολούθησε τὸν κύκλο μαθημάτων στὴν Ἱερατικὴ Σχολή. Μετὰ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν του νυμφεύθηκε τὴν μακαριστὴ Ἀνδρούλα Ππάσιου ἀπὸ τὸ χωριό μας. Ἀπέκτησε πέντε παιδιά.

Ὁ π. Μόδεστος, πάντοτε ἀγαποῦσε καὶ ἑλκυόταν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ τὸ ὅραμά του ἔγινε πραγματικότητα στὶς 13 Νοεμβρίου τοῦ 1967, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζουμε τὸν χρυσορρήμονα Ἅγιο Ἰωάννη. Ὁ ἀοίδιμος Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος ὁ Γ΄ προέβη στὴν εἰς διάκονον χειροτονία του π. Μοδέστου στὸν Ἱερὸ Ναὸ Παναγίας Χρυσελεούσης Στροβόλου.

Ὑπηρέτησε ὡς διάκονος τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Θεράποντος στὸ χωριό μας, παρὰ τὸ πλευρὸ τοῦ π. Κωνσταντίνου Μαυροκορδάτου καὶ γιὰ διάστημα ἐννέα μηνῶν ἐξυπηρετοῦσε τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου κυρὸ Χρυσόστομο Α΄, ὁ ὁποῖος τότε ἔφερε τὸν τίτλο τοῦ Ἐπισκόπου Κωνσταντίας. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο Ἐπίσκοπο στὶς 18 Νοεμβρίου 1969, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Πέρα-Χωρίου Νήσου.

Διορίσθηκε ἀρχικὰ στὴν γειτονικὴ Κοινότητα τῶν Καπέδων γιὰ νὰ ἐξυπηρετεῖ τὶς λειτουργικὲς ἀνάγκες τοῦ μικροῦ αὐτοῦ χωριοῦ.

Μετὰ παρέλευση 7 ἐτῶν, δηλαδὴ τὸ 1976, ὁπότε ἡ Κοινότητα τῶν Καπέδων ἀπέκτησε ὁμοχώριο ἱερέα, ὁ π. Μόδεστος μετετέθη στὴν Κοινότητά μας καὶ ἔκτοτε συνυπηρετοῦσε με τὸν π. Κωνσταντῖνο Μαυροκορδάτο.

Ἡ ἄξια σύζυγός του πρεσβυτέρα Ἀνδρούλα, κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδεν, ἀπεβίωσε κατόπιν αὐτοκινητιστικοῦ δυστυχήματος σὲ ἡλικία μόλις 28 ἐτῶν τὸ 1976, ἀφήνοντας ἐκτὸς ἀπὸ τὸν δραστήριο ἱερέα σύζυγό της π. Μόδεστο, τὰ πέντε παιδιά της ὀρφανά. Η μικρότερη κόρη της, ἡ ὁποία ἦταν τότε μόλις 2 μηνῶν, πῆρε τὸ ὄνομα τῆς μακαριστῆς μητέρας της. Την ἀνατροφή των μικρῶν παιδιῶν ἀνέλαβαν ἀγογγύστως ἡ μητέρα της ἀποθανούσης πρεσβυτέρας, μακαριστὴ Ἄννα Σάββα καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς πρεσβυτέρας Εὐγενία Σάββα. Καὶ ἔτσι, ὁ π. Μόδεστος ἀπὸ πολὺ νωρὶς σήκωσε τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας πρὸς ἐπαλήθευση τοῦ εὐαγγελίου «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι».

Ὁ π. Μόδεστος συνέβαλε σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ στὴν ἵδρυση τοῦ Κοινοτικού Δημόσιου Νηπιαγωγείου Λυθροδόντα, ὅπου σὲ συνεργασία μὲ τὸν Ἀνδρέα Κλατσιᾶ ὀργάνωσαν τὸ πρῶτο δημόσιο νηπιαγωγεῖο στὴν οἰκία τῆς εὐλαβεστάτης κ. Ἑλένης Κασάπη. Ἐπίσης, πολὺ μεγάλη ἦταν ἡ προσφορὰ τοῦ π. Μοδέστου καὶ στὴν κατάρτιση τῆς Στέγης Ἡλικιωμένων Ἅγιος Θεράπων, τῆς ὁποίας χρημάτισε γιὰ ἀρκετὸ διάστημα Πρόεδρος καθὼς καὶ στὴν ἀνέγερση τοῦ νέου Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ χωριοῦ μας.

Ὅλοι οἱ ἱερεῖς τοῦ χωριοῦ μας, μετέδιδαν τὸν πλοῦτο τῆς καρδιᾶς τους σε ὅσους τοὺς πλησίαζαν. Ἄδειαζαν ἀνιδιοτελῶς τὸ ὑπερπλῆρες δοχεῖο τῆς ψυχῆς τους πρὸς ὅλους, ὅσοι πήγαιναν μὲ πληγωμένη, ἀνήσυχη ἢ τραυματισμένη ψυχὴ ποὺ ζητοῦσε νὰ παρηγορηθεῖ. Ὁλόκληρες γενιὲς ἄκουσαν ἔστω καὶ γιὰ μιὰ φορὰ τὶς πύρινες διδασκαλίες τοῦ «δασκάλου» π. Κωνσταντίνου στὰ κατηχητικὰ σχολεῖα, ἀμέτρητοι ἐπίσης ἐκεῖνοι ποὺ ἔγιναν δέκτες ἑνὸς παρηγορητικοῦ λόγου ἀπὸ τὸν π. Μόδεστο, ἀναρίθμητοι καὶ μέχρι σήμερα μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ἄγνωστοι αὐτοὶ ποὺ ἔχυσαν τὰ δάκρυά τους στὸ πετραχήλι τοῦ π. Μιχαήλ.

Ἄριστοι λειτουργοί, μὲ ἄσβεστο πόθο γιὰ τὴν Ἐκκλησία, συνεπεῖς στὰ καθήκοντά τους, ἰδιαίτερα φιλακόλουθοι καὶ κατανυκτικοὶ κατὰ τὴν τέλεση τῶν μυστηρίων. Δὲν ἦταν λίγες οἱ φορὲς ποὺ ἀκούσαμε ἀπὸ κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ἐκτὸς τῆς Κοινότητας Λυθροδόντα νὰ ἐπαινοῦν τοὺς ἱερεῖς μας «εἶστε τυχεροὶ στὸν Λυθροδόντα, διότι ἔχετε πραγματικὰ καλοὺς ἱερεῖς».

Τὸ ζωντανὸ παράδειγμά τους, οἱ πατρικὲς συμβουλές τους, ἡ φιλόστοργος πρόνοια καὶ κηδεμονία τους, ἡ ὅλη ἀναστροφή τους μαζί μας, μᾶς ἐνθαρρύνει νὰ καυχόμαστε ὅτι, ἂν καὶ ἀνάξιοι καὶ εὐτελεῖς, μένουμε κληρονόμοι τῆς διαθήκης, τὴν ὁποία ἡ δική τους στοργὴ παραχωρεῖ. Πόσες φορὲς τὰ πολλαπλᾶ παραδείγματά τους μᾶς ἐμψύχωσαν στις δικαιολογημένες ἀγνωσίες καὶ ἀδυναμίες μας;

Καὶ τὸ μεγαλύτερο κατ’ ἐμὲ προτέρημα τῶν ἱερέων μας, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι μὲ πολλὴ τέχνη κατάφερναν νὰ κρύβουν τὴν ἀρετή τους, ποὺ αὐτὸ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀρετή. Εἴμαστε ἰδιαίτερα εὐγνώμονες γιὰ τὴν προσωπικὴ προσφορά τοῦ καθενὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἱερεῖς μας, καθότι ὠφεληθήκαμε πολλαπλῶς ἀπ’ αὐτοὺς καὶ κατὰ τὴν παιδεία, ἀλλὰ περισσότερο κατὰ τὸ ἦθος.

Σεβαστοὶ πατέρες, Κωνσταντῖνε καὶ Μόδεστε, ἀναχωρήσατε κι οἱ δύο τὴν ἴδια ἡμερομηνία, 2 Αὐγούστου, σὰν νὰ δώσατε ραντεβοῦ κι ἔπρεπε νὰ εἶσθε συνεπεῖς! Κι εἴσασταν!

Παρακαλοῦμε, μὴ μᾶς λησμονεῖτε, μαζὶ μὲ τὸν π. Μιχαήλ, στὶς θεοπειθεῖς προσευχές σας ὥστε καὶ ἐμεῖς νὰ διέλθουμε τὴν κατὰ Θεὸν ζωή μας εὐαρεστώντας τὸν Κύριο ποὺ μᾶς κάλεσε.

Τὴν εὐχή σας.