Χειροτονία και Ενθρόνιση

Επισκόπου Χύτρων Λεοντίου Χειροτονητήριος Λόγος

Ιερά Μονή Αγίου Νεοφύτου
Κυριακή 24 Ιουνίου 2007

« Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον…» και ευλαβικά υποκλίνεται μπροστά στις ανεξιχνίαστες βουλές Του και στης σοφίας Του τον απύθμενο ωκεανό.  Η γλωσσοπυρσόμορφος  του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος Χάρις ανύψωσέ με πριν από λίγο, δια των χειρών του Μακαριωτάτου  Αρχιεπισκόπου μας, στον υπέρτατο της ιερωσύνης βαθμό, σε Επίσκοπο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής των Χύτρων.

Δοξολογώ και από τα μύχια της καρδίας μου, ευγνώμονες αναπέμπω ευχαριστίες προς τον εν Τριάδι Κύριο και  Θεό μου, ο οποίος επέβλεψεν επ’ εμέ, τον ταπεινό και αδόκιμο δούλο Του. « Είη ευλογημένον και δεδοξασμένον Αυτού το όνομα!»

Μακαριότατε, Σεβασμιότατοι και Θεοφιλέστατοι Άγιοι Αρχιερείς, Πανοσιολογιότατοι Καθηγούμενοι και Οσιότατες Καθηγουμένες, Ευλαβείς του Υψίστου Λειτουργοί, εντιμότατοι κύριοι Υπουργοί, εξοχότατε κύριε Πρέσβυ της Ρωσικής Δημοκρατίας• έντιμοι κύριοι Πρόεδρε και επίτιμε Πρόεδρε του Κινήματος Σοδιαλδημοκρατών, έντιμε κύριε αναπληρωτή Πρόεδρε του Δημοκρατικού Συναγερμού, κύριοι Βουλευτές, κύριοι Δήμαρχοι, κύριε Έπαρχε, κύριοι  εκπρόσωποι των στρατιωτικών και αστυνομικών αρχών, ευσεβείς χριστιανοί,

Σεμνύνεται σήμερα  η Ιερά Βασιλική και Σταυροπηγιακή της Εγκλείστρας Μονή. Γιορτάζει και πανηγυρίζει για την τιμή που γίνεται στον προκαθήμενό της. Έμπλεοι  πνευματικής ευφροσύνης, η μοναστική αδελφότητά της και το πλήθος του ευσεβούς εκκλησιάσματος, μετέχουν « όλη ψυχή και διανοία» στη χαρά της.

Εγώ όμως, ενεός, ατενίζω, από το ύψος του επισκοπικού αξιώματος, το βάθος της σωματικής και πνευματικής μου πενίας και δέος με κατακυριεύει. Απορώ και εξίσταμαι και μέσα μου διερωτώμαι. Γιατί η περί εμέ τον ευτελή θεία αυτή συγκατάβαση; Προς τι η τιμητική αυτή διάκριση;

Όταν φωτισμένοι και άγιοι ιεράρχες μετά πολλής δυσκολίας και πολλών πιέσεων προχωρούσαν στα ενδότερα του θυσιαστηρίου και όταν ακόμη ο ιδρυτής και πολιούχος της σεβασμίας αυτής Μονής, Νεόφυτος ο Έγκλειστος, ο περί την αγιότητα διαλάμψας, πιεζόταν υπό του Επισκόπου Πάφου « επί τετραετίαν όλην… άχρις ού εις τον της ιερωσύνης ζυγόν κατεζεύγλησεν…», (Αγίου Νεοφύτου Συγγράμματα, Τομ. Β’ σελ. 34, Πάφος 1998) πώς εγώ απετόλμησα να σηκώσω επί των ασθενικών μου ώμων το βαρύ της αρχιερωσύνης σταυρό;

Σεις Μακαριώτατε, γνωρίζετε τους σοβαρούς ενδοιασμούς μου για την αποδοχή της τιμής αυτής και γνωρίζετε ακόμη ότι υποχώρησα μπροστά στης αγάπης Σας την επιμονή και στου Θεού την κλήση, που εκφράστηκε δια της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας Του. Στα ώτα μου έφθασαν επιτακτικά και του ιερού Χρυσοστόμου οι λόγοι: «Ο Θεός σε εξελέγξατο, αυτός σοι ενεπίστευσεν…μη υβρίσης, μηδέ καταισχύνης του Θεού την ψήφον» (Ε.Π.Ε, Τόμος 23 σελ. 200) και ότι « ο διακρουόμενος και αποπηδών, εστίν υπεύθυνος εγκλημάτων παρακοής και απειθείας» (Ε.Π.Ε, Τόμος 23 σελ. 120).  Και λύγισα τότε και συγκατατέθηκα.

Και ιδού, ύστερα από τριάκοντα χρόνια ηγουμενίας, καλούμαι να συνεχίσω από σήμερα το έργο της διακυβέρνησης και διαποίμανσης της ιστορικής αυτής μονής, ως Επίσκοπος. Και μάλιστα ως ο πρώτος Επίσκοπος – Ηγούμενος στην οκτακοσιετή και πλέον ιστορία της. Το προνόμιο αυτό και μόνο συγκλονίζει την ύπαρξή μου.

Γι’ αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω σήμερα ενώπιόν σας, από του περίλαμπρου και ιστορικού τούτου θρόνου, τη διαβεβαίωση ότι ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσω το επισκοπικό αξίωμα ως βήμα δόξας και δεσποτείας, αλλά ως έπαλξη για προσφορά και διακονία των κατά Χριστόν αδελφών μου και της Εκκλησίας γενικότερα.

Ποτέ δεν θα λησμονήσω πως ο Επίσκοπος, ως η ορατή κεφαλή  του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας, είναι εις « τόπον και τύπον» Εκείνου, σύμφωνα με τη διδασκαλία των πνευματέμφορων Πατέρων μας. Πυξίδα του πνευματικού του έργου πρέπει να έχει τα δόγματα των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων και τη γνήσια Εκκλησιαστική μας Παράδοση• και καθημερινό του βίωμα το Πάθος και το Σταυρό του Κυρίου μας. Να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά, να πάσχει και να θυσιάζεται για το καλό του ποιμνίου του.  Όχι με λόγια μόνο αλλά και με έργα. Με την ίδιά του τη ζωή να διδάσκει πρέπει και να καθοδηγεί τους πιστούς. Η διάσταση λόγων και έργων σκανδαλίζει το ποίμνιο. Όταν σε μας « ορώσι βίους επιληψίμους και ψυχάς γηΐνας», τότε της Εκκλησίας οι εχθροί επιχαίρουν και οι ασθενείς περί την πίστη παρασύρονται μακράν της κιβωτού της σωτηρίας.

Στο σημερινό κόσμο της παγκοσμιοποίησης και του συγκρητισμού, που παραμορφώνεται συνεχώς  από την ιδιοτέλεια, τη βία, τον εγωκεντρισμό και την αποξένωση, οφείλει ο Επίσκοπος να δίνει τη δική του προσωπική μαρτυρία για το βαθύτερο νόημα της ζωής, το οποίο δεν είναι άλλο παρά η πορεία από τα επίγεια προς τα επουράνια. «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμε» (Εβρ.13,14) διακηρύττει ο υψιπέτης αετός και ουρανοβάμονας Παύλος. Και με την όλη βιοτή του να υπενθυμίζει πρέπει ότι εκείνο που ανακαινίζει τον άνθρωπο και την κοινωνία είναι το χριστιανικό ήθος της προσφοράς και της αυτοθυσίας. Γιατί, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, « ουδέν όφελος ημίν εις σωτηρίαν δογμάτων υγειών, διεφθαρμένης ημίν της ζωής».

Κύριο μέλημά του πρέπει να έχει την καθοδήγηση του ποιμνίου του εις νομάς σωτηρίους,  να το επαναφέρει πίσω στον παράδεισο της τρυφής και της αθανασίας. Με άγρυπνο μάτι να κατευθύνει πρέπει και να εποπτεύει την πνευματική πορεία των εμπιστευθεισών σ’ αυτόν ψυχών, με κατευθυντήρια πάντοτε γραμμή την αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον. Γιατί  «ο Θεός αγάπη εστί• και ο μένων εν τη αγάπη  εν τω Θεώ μένει  και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Ιω. 4,16).

Η προς τον πλησίον μάλιστα αγάπη του πρέπει να είναι τέτοια, ώστε « να χαίρει μετά χαιρόντων και να κλαίει μετά κλαιόντων». Να υπερασπίζεται σθεναρά το δίκαιο, χωρίς να αποβλέπει εις πρόσωπον ανθρώπου. Να αντιμετωπίζει, χωρίς διακρίσεις, τον αρχόμενο όπως τον άρχοντα, τον πτωχό όπως τον πλούσιο και τον άσημο  όπως τον διάσημο. Στις δοκιμασίες και στις συμφορές τους να είναι πάντοτε κοντά τους για να τους στηρίζει, να τους παρηγορεί, να τους εμψυχώνει. Να αναζητεί τις αιτίες και να τους προσφέρει τα προς θεραπεία κατάλληλα φάρμακα. Να ορθοτομεί το λόγο της αληθείας, αλλά και να ερμηνεύει θεολογικά τις δοκιμασίες, παρέχοντας παράλληλα μηνύματα πνευματικής αντίστασης για αντιμετώπισή τους.

Για όλα αυτά θα προσφέρω, Μακαριώτατε, όλες τις  δυνάμεις που διαθέτω και θα αναλώσω εμαυτόν, ως καιομένη λαμπάδα, ώστε να ανταποκριθώ, με τη βοήθεια και του Θεού, στο υψηλό λειτούργημα που με αναμένει…

Διαβάστε ολόκληρο το λόγο εδώ…