Μνήμη του Οσίου Θεοδούλου του Κυπρίου, του διά Χριστόν Σαλού (3 Δεκεμβρίου)

Τη μνήμη του Προφήτου Σοφονίου, του Οσίου Θεοδούλου, του Νεομάρτυρος Αγγελή και του Οσίου Θεοδούλου του διά Χριστόν Σαλού του Κυπρίου τιμά σήμερα η Εκκλησία μαζί με την αναστάσιμη υμνολογία της ημέρας.

Ο Προφήτης Σοφονίας έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ. Το όνομά του σημαίνει «ὁ Θεός προστατεύει». Στο προφητικό του βιβλίο, ένα από τα 49 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, απειλεί τους Ιουδαίους, που παρέκκλιναν από τον Κύριο και προλέγει την καταστροφή πόλεων και χωριών. Ελέγχει την πόλη της Ιερουσαλήμ για τη διαφθορά της, αν και την ονομάζει «επιφανή πόλη», γιατί από αυτή θα λυτρωθεί το ανθρώπινο γένος, με την ενανθρώπηση του Σωτήρα Χριστού.

Ο Όσιος Θεόδουλος ο Κύπριος έζησε με αυταπάρνηση και απεριόριστη καλοσύνη προς τους ανθρώπους. Ήταν άνθρωπος πράος, επιεικής και πρόσφερε από τα υστερήματά του στους έχοντες ανάγκη.

Έγινε μοναχός, αφού επιθυμούσε τη μόνιμη αφοσίωση στο θέλημα του Θεού. Επειδή η φήμη του ως ενάρετου ανθρώπου διαδιδόταν γρήγορα, πολλοί πήγαιναν να τον συμβουλευτούν. Εκείνος, μη ζητώντας τη δόξα και την κολακεία, συμπεριφερόταν με αγάπη και διάκριση, τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς. Καταλάβαινε και κατανοούσε την πνευματική αδυναμία των ανθρώπων και τους βοηθούσε να ξεπεράσουν τις δοκιμασίες μέσω της ταπείνωσης και της αληθινής μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας. Στην προσπάθειά του να τους οδηγήσει στην εν Χριστώ σωτηρία και ελευθερία και όχι στην ιδιοτέλεια και την εκμετάλλευση των απλοϊκών  συνειδήσεων, ο Θεόδουλος έφθανε στα άκρα της εν Χριστώ σαλότητας.

Η πνευματική σαλότητα ενός σοβαρού ασκητή είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος και βοηθά τους ανθρώπους που πλησιάζουν τον ενάρετο άνθρωπο να λαμβάνουν πνευματική καθοδήγηση, χωρίς να μένουν εγκλωβισμένοι στην ενδεχόμενη γοητεία και τον ενθουσιασμό περί του προσώπου που τους καθοδηγεί. Η πνευματική σαλότητα είναι μια άλλη μορφή εν τω κρυπτώ πνευματικής άσκησης, η οποία θέλει διάκριση.

Ο φανατισμός, όπως και ο συγκεντρωτισμός, και στις μέρες μας, απ’ όπου κι αν προέρχονται, κρύβουν εγωισμό, κοσμικό φρόνημα και ανελευθερία των ανθρώπων. Πρόκειται για πολύ σοβαρούς κινδύνους εκτροπής από την πνευματική ζωή, τόσο από τον πνευματικό καθοδηγητή, όσο και από τον καθοδηγούμενο άνθρωπο.

Η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι ζωή και ανάσταση, ως άγκυρα σταθερή διότι δεν εκπορεύεται εκ του κόσμου τούτου. Οι ραγδαίες αλλαγές του μεταμοντέρνου βίου προσφέρουν εύγλωττη απάντηση ότι τα πάντα μεταβάλλονται για τον πεπερασμένο άνθρωπο. Σταθερός ο Εσταυρωμένος και Αναστημένος Ιησούς Χριστός.

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου