Μνήμη καί νοσταλγία ἐπιστροφῆς στήν αἱμάσσουσα γιά 50 ἔτη σκλαβωμένη πατρώα γῆ
Ἐπισκόπου Μεσαορίας κ. Γρηγορίου Γράφει, μέ συγκίνηση, ὁ ποιητής Κωστῆς Παλαμᾶς: «Εἶμαι ἡ Πατρίδα. Μουσική στό διάβα μου τόν ἀέρα δένει. Ριζώνω ὅπου σταθῶ. Φῶς ὅπου πατῶ σπέρνω»[1]. Ὅσοι ἀπό ἐμᾶς γεννηθήκαμε ἤ καταγόμαστε ἀπό τό αἱμάσσον, ὑπό τουρκική κατοχή ἀπό τόν Ἰούλιο - Αὔγουστο τοῦ 1974, τμῆμα τῆς πατρίδας μας, τῆς Κύπρου μας, ζοῦμε βαθύτερα καί πλατύτερα ὅλα ἐκεῖνα πού ἐπέφεραν, ἀναπάντεχα γιά ἐμᾶς τά παιδιά τότε, αὐτή τή σύγχρονη καταστροφή, τούς σκοτωμούς, τούς ἀγνοουμένους, τόν κατατρεγμό, τόν ἐκτοπισμό, τήν προσφυγιά. Ἐντούτοις ὅπου πατοῦμε, 50 ἔτη, σπέρνουμε τό φῶς τῆς [...]
