Γιὰ τὸν Θάσο Σοφοκλέους
Νίκου Ορφανίδη Κάθομαι καὶ γράφω αὐτὰ τὰ ἐλάχιστα γιὰ τὸν Θάσο, ἕνα μύθο τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας στὴν Κυθρέα. Καὶ σκέφτομαι πὼς ὅλοι ἐμεῖς μεγαλώσαμε μὲ αὐτὲς τὶς μυθικὲς καὶ ἡρωϊκὲς μορφὲς τοῦ ἀγῶνος τοῦ 1955 - 59. Μαζί τους μεγαλώσαμε καὶ μαζί τους νοιώθαμε ὥριμοι ἀπὸ νωρίς, χωρὶς παιδικὴ ἡλικία, μετέχοντας στὸν ἡρωϊσμὸ ἐκείνων τῶν χρόνων. Ὁ Θάσος ὑπῆρξε μιὰ ἀπὸ τὶς ἡρωϊκότερες μορφὲς τῆς Κυθρέας γιὰ ὅλους ἐμᾶς ἐκεῖνα τὰ χρόνια. Ἡ σύλληψή του, τὰ βασανιστήρια, ἡ μάνα του ποὺ δὲν τὸν ἀναγνώρισε ἔτσι ποὺ τὸν παραμόρφωσαν οἱ [...]
